Graty w Garażu - portal motoryzacji lat 90-tych: Daewoo Nubira

Pod koniec lat 90. Polacy potrzebowali przestronnego auta za rozsądne pieniądze. Fiaty 126p i Polonezy były już przestarzałe, a modele z zachodniej Europy za drogie. Wtedy na naszym rynku pojawili się Koreańczycy. Do dziś wielu kierowców wspomina je z sentymentem. Jednym z kilku modeli aut tego koncernu była Nubira – dziś opowie o niej Paulina Sobieska - autorka blogu „Project blood nubira II” i jednocześnie właścicielka białej Nubiry, która sama naprawia swoje Auto!

Graty w Garażu: Jak to się stało, że Kobieta jeździ Nubirą?

Paulina Sobieska: Zaczęło się od tego że potrzebowałam auta na start, szukałam do 2500 złotych, najlepiej z gazem w promieniu 50km żeby nie jeździć pół Polski po auto. Gdy zobaczyłam Nubirę stwierdziłam że to auto będzie moje, zadzwoniłam, zarezerwowałam i następnego dnia po nią jechałam.

GwG: Tak po prostu?

P. S.: Tak, kupiłam, zaczęłam robić bieżące naprawy, później dopiero dowiedziałam się więcej o tym aucie. Poznałam historię Nubiry i okazało się że ma pół miliona kilometrów (był cofany licznik) i przez kilka lat jeździła jako taksówka w Warszawie, także niektórzy z Warszawy może jeszcze poznają to auto. Sporo części już sama wymieniłam.

GwG: Zaraz, zaraz jak to sama?

P. S.: Tak, remontuje auto sama. Jedyne co, to oddałam do mechanika na naprawę kielicha amortyzatora, bo z blacharki jeszcze niewiele potrafię. Nie podejmę się też remontu silnika, bo choć remont sam w sobie jest banalnie prosty, tak problem pojawia się przy rozebraniu silnika. Nie mam żadnego podnośnika do tego, więc nie miałabym jak rozebrać i jak złożyć. Poza silnikiem i blacharką resztą części zajmuję się sama. Wymieniałam już sporo i większych i mniejszych rzeczy np.: tłumiki i katalizator, płyny, filtry, amortyzator, cewkę zapłonowa wraz z kablami, zbiornik paliwa i masa innych części. Ogolnie moja książeczka serwisowa już się kończy i będę musiała zapisywać w drugiej.

GwG: Jestem pod wrażeniem. Powiedz, co Cię urzekło w tym Aucie?

P. S.: Doceniam to auto za prosta konstrukcje, wystarczy trochę narzędzi, chęci i można wymienić pół auta samemu , a wiesz co jest dobre w tym aucie? To, że co by nie padło, co by się nie stało, dowiezie mnie zawsze do domu, ani razu mnie to auto nie zawiodło. Wsiada się za kierownicę i czuć nie tylko wygodę ale również ducha tego auta, jakby naprawdę żyło.

GwG. Czemu akurat podobają Ci się auta z lat 90-tych?

P. S.: Myślę, że są wyjątkowe, niepowtarzalne, mają swój charakter. Gdyby umiały mówić opowiedziały by nam masę niesamowitych historii, teraz tych aut jest naprawdę mało, kiedyś przejeżdżał maluch czy duży fiat i każdy z daleka rozpoznał to auto. Każdy z daleka widział poloneza, syrenkę czy trabanta, a teraz niekiedy jeżeli ktoś się nie interesuje za bardzo modelami czy markami aut nie rozpozna bez znaczka Audi czy Mercedesa. Obecne auta może i mają dużo koni, mają tego kopa, ale są powtarzalne i nie tak wyjątkowe.

GwG: O czym piszesz na swoim blogu?

P. S.: Na blogu piszę o wymianie części, chcę przerobić Nubirę na wersję sportową. Długa droga przede mną, ale zamierzam na silniku 1.6 wyciągnąć z niej 200 koni i wiem że się da, choć roboty będzie sporo.

GwG: Życzę powodzenia w doskonaleniu projektu i dziękuję serdecznie za rozmowę, a naszych czytelników zapraszam na blog Pauliny - Project blood nubira II, gdzie możecie dowiedzieć się więcej o Jej pasji jaką jest Daewoo Nubira. Blog dostępny jest na platformie Facebook