Dość poważną modernizację Polonez przeszedł w roku 1991, kiedy pojawiła się wersja Caro. W pierwszym okresie najbardziej zmienił się wygląd, zniknęły okrągłe reflektory. Zmodernizowano gamę silników. Wprowadzono prawie 270 zmian, dzięki którym Caro mógł jeździć ciszej, bardziej komfortowo i bezpiecznie. To była prawdziwa druga młodość Poloneza. Tak, mija właśnie 30 lat od rozpoczęcia produkcji Poloneza Caro.
Mało kto wie, że oficjalne rozpoczęcie produkcji Poloneza miało miejsce 31 lipca 1991 roku. Wprowadzono w nim wiele nowych rozwiązań konstrukcyjnych i technologicznych. Miały one na celu przede wszystkim podwyższenie walorów eksploatacyjnych, wygody jazdy i estetyki nadwozia. Caro stał się zupełnie nowym autem. Miał zmienioną maskę oraz błotniki (przednie i tylne), cichszy układ wydechowy (trzy-segmentowy – trzy-tłumikowy), inne reflektory, nowe koło kierownicy, dzielone siedzenia tylne, ruchomy punkt mocowania pasów bezpieczeństwa, felgi wykonane z aluminium, zderzaki z tworzywa sztucznego. Zmiany wprowadzone w Caro pozwoliły na dostosowanie wnętrza i sylwetki auta do mody obowiązującej w owym czasie w światowym przemyśle samochodowym; dostosowanie Poloneza do obowiązujących w kraju i za granicą norm w zakresie głośności; obniżenie ciężaru auta (głównie dzięki nowym zderzakom), podwyższenie jego właściwości użytkowych – reflektory dające lepsze oświetlenie, ruchomy punkt mocowania pasów bezpieczeństwa etc.
Od roku ’91 poziom produkcji gwałtownie wzrósł, a już w 1992 roku sprzedano 80 tysięcy sztuk tego modelu. Ciekawostka: W 1989 roku sprzedano 56 tys. Polonezów, a w 1994 (wersja mr 93) już ponad 86 tysięcy.
Model Caro był oferowany w aż 4 wersjach nadwoziowych: jako 5-drzwiowy hatchback, 4-drzwiowy sedan, 2-drzwiowy pick-up oraz 5-drzwiowy kombivan. Szeroka gama różnych typów pojazdów pozwalała trafić do szerszej grupy klientów.
Samochód o długości całkowitej równej 4 318 mm, szerokości 1 650 mm oraz wysokości 1 420 mm ważył 1 115 kg (1 135 kg w wersji dieslowskiej). Mimo dość nowoczesnej i aerodynamicznej bryły nadwozia auto nie mogło pochwalić się wybitnymi właściwościami jezdnymi. Nowsze wersje, napędzane nowoczesnym silnikiem DOHC angielskiej firmy Rover z wtryskiem wielopunktowym, potrafiły jednak osiągać prędkość maksymalną wynoszącą 160 km/h oraz przyspieszenie do „setki” w 13,8 s. Nie był to jednak standard, lecz opcja o najmocniejszych parametrach. Warto także podkreślić, że w latach 90. stan polskich dróg pozostawiał wiele do życzenia – jazda z taką prędkością należała do rzadkości.
Auto mogło pochwalić się przyzwoitym jak na tamte czasy wyposażeniem. W wersji MR’93 zmodernizowano instalację elektryczną, poprawiono sprawność wycieraczek oraz zastosowano podświetlenie diodowe wszystkich przełączników w kabinie, tak aby ułatwić jazdę w nocy. W celu zwiększenia komfortu pasażerów i kierowcy poprawie uległa też wentylacja, która została dodatkowo wyposażona w funkcję ogrzewania. Za dopłatą można było kupić Poloneza oferującego hydrauliczne wspomaganie kierownicy, klimatyzację, centralny zamek, podgrzewane i elektrycznie regulowane lusterka. Dodatkowo można było otrzymać auto w wersji stylistycznej Orciari, która przykuwała wzrok między innymi dzięki interesującymi odblaskowymi pasami na klapie bagażnika.
Mimo swoich wad FSO Polonez Caro na stałe trafił do świadomości Polaków.
Popularność i powszechność modelu Caro pozwala na uznanie go za jednym z trzech polskich klasyków motoryzacji. ( pozostałe auta to Fiat 126p i Fiat 125p) Lata dziewięćdziesiąte mają szczególny status w polskiej historii – to kultowy okres, o którym opowiadamy na tym portalu. Jest przez wiele osób bardzo ciepło wspominany. Jego nieodzowną częścią są także powstające wówczas pojazdy, takie jak właśnie Polonez Caro.
Igor Krajewski
Portal o popularnych autach z lat 90-tych. Z dnia na dzień tych aut jest coraz mniej.
Zapraszam do komentowania.
Facebook : www.facebook.com/gratywg
Instagram: www.instagram.com/graty_w_garazu
