Omega to model samochodu klasy wyższej średniej (segment E) produkowanego w latach 1986-2003 przez niemiecką firmę samochodową Adam Opel AG. Przez wszystkie lata produkcji Opel zaprezentował dwie generacje Omegi. Dziś przyjrzyjmy się modelowi A.
„Pierwsza generacja modelu Omega ma sporo wad, ale niska cena i wysoka funkcjonalność tego auta wciąż kusi wielu nabywców” – tak pisano o Oplu na początku lat 2000-nych. Jak obecnie oceniamy to auto? Zanim jednak ocena, to trochę historii.
Omega A zadebiutowała we wrześniu 1986 roku jako następca modelu Rekord piątej generacji. Samochód produkowany był początkowo tylko w Niemczech, a w późniejszym czasie także w Wielkiej Brytanii i w Brazylii. Oprócz standardowej nazwy auto można było kupić jako Vauxhalla Carltona (w Wielkiej Brytanii), Chevroleta Omegę i Chevroleta Supremę (to kombi sprzedawane w Brazylii).
Auto wyróżniało się bardzo dużymi rozmiarami zewnętrznymi. Miało około 4,7 m długości i rozstaw osi wynoszący 2,73 m, co przekładało się na dużą przestrzeń we wnętrzu. Nadwozie było proste i eleganckie. Od początku dostępna była wersja sedan i 5-drzwiowe kombi o nazwie Caravan. Wóz miał wiele nowoczesnych rozwiązań w stosunku do Rekorda, na przykład elektroniczne sterowanie silnikiem, system ABS, komputer pokładowy pokazujący średnią prędkość lub chwilowe zużycie paliwa czy klimatyzowany schowek. Do tego w latach 1987-1991 w wersji CD zamiast klasycznych zegarów auto mogło być wyposażone w ciekłokrystaliczny wyświetlacz.
Samochód ten był też jednym z pierwszych na świecie, które miały system autodiagnozy. Błędy dało się odczytać w stacjach serwisowych wyposażonych w specjalny sprzęt.
Omega miała duże okna, dzięki czemu widoczność ze środka była doskonała, jednak wnętrze dość szybko się nagrzewało, gdy samochód stał w słońcu. Wnętrze Opla było bardzo duże. Zarówno z przodu, jak i z tyłu było mnóstwo miejsca na nogi i nad głowami. Materiały użyte do budowy wnętrza miały dobrą jakość. Pewien problem stanowiło nagrzewanie i wentylowanie kabiny ze względu na jej duże rozmiary. W 1990 roku auto przeszło niewielki facelifting, w ramach którego wymieniono zderzaki, światła i atrapę chłodnicy.
Samochód wyposażony był w wiele różnych silników wysokoprężnych i benzynowych. Wśród tych pierwszych przez dwa pierwsze lata produkcji znajdował się 2,3-litrowy silnik z turbodoładowaniem o mocy 90 KM lub 100 KM (w zależności od wersji). Przez niemal cały okres produkcji sprzedawany był ten sam motor, ale bez doładowania, więc rozwijał tylko 73 KM mocy.
Paleta silników benzynowych była znacznie szersza. Podstawowy motor w latach 1986-1987 to 1,8-litrowiec o mocy 82 KM (z katalizatorem) lub 90 KM (bez katalizatora). Od 1987 do 1990 roku ten sam silnik oferowany był jako 88-konna jednostka w wersji 1.8S. Wyżej wymienione silniki ZI jako jedyne miały wtrysk paliwa gaźnikowy. W pozostałych za proces wtrysku odpowiadała elektronika.
Wyposażony we wtrysk paliwa L-Jetronic, 1,8-litrowy motor generował moc 115 KM i w tej wersji sprzedawany był do 1992 roku. Kolejny motor to 2-litrowiec dostępny w latach 1986-1993. W zależności od rocznika i wersji miał on moc 99 KM, 100 KM, 115 KM lub 122 KM. Największym spośród silników 4-cylindrowych był 2,4-litrowy rozwijający moc 125 KM. Sprzedawano go od 1988 roku.
Najmniejszy spośród 6-cylindrowców miał objętość skokową 2,6 l i osiągał moc 150 KM. Oferowany był od 1990 roku. O 6 KM więcej rozwijał 3-litrowy motor z wersji 3.0i, wyposażony we wtrysk Motronic. Z układem L-Jetronic osiągał on moc 177 KM. W takiej konfiguracji sprzedawany był do 1990 roku. Była też jego 177-konna (3.0Si) wersja z ulepszonym wtryskiem Motronic, oferowana do 1993 roku.
W
1987 na rynku pojawił się zmodernizowany 3-litrowiec z dwoma wałkami w głowicy
i 4 zaworami na cylinder. Miał on moc 204 KM (wersja 3000 24V). Sprzedawano go
do 1993 roku. Równolegle z nim dostępny był identyczny motor (od 1990 roku) o
mocy zmniejszonej o 4 KM (odmiana 3.0i 24V).
Na przełomie lat 80. i 90. Opel ściśle współpracował z tuningową firmą
Irmscher. Przygotowała ona dla niemieckiego producenta trzy silniki. Najsłabszy
z nich miał objętość 3,6 l i osiągał moc 197 KM lub 208 KM (zależnie od
wersji).
Drugi
silnik, o objętości skokowej 3,0 l (6-cylindrowy), rozwijał moc 230 KM i został
zamontowany w 464 egzemplarzach specjalnej odmiany Omegi o nazwie Evolution
500, składającej się z 500 sztuk. Dzięki niemu ta duża limuzyna przyspieszała
od 0 do 100 km/h w 7,5 s i osiągała prędkość 249 km/h.
W 36 sztukach Evo 500 Irmscher wstawił 4-litrowy motor znany z Senatora
Irmscher o mocy 272 KM. Osiągi tego pojazdu są nieznane.
Wszystkie wersji Opla Omegi przyćmiła odmiana zaprojektowana wspólnie z firmą Lotus. Brytyjski producent sportowych wozów opracował specjalny silnik do Opla oraz dostarczył układ napędowy i zawieszenie. Za źródło napędu posłużył 3,6-litrowy motor z dwiema turbosprężarkami, z którego Lotus wycisnął 377 KM mocy maksymalnej i 568 Nm momentu obrotowego. Dzięki takim parametrom jednostki napędowej auto osiągało niesamowitą prędkość 282 km/h, a do 100 km/h przyspieszało w 5,4 s. W swoim czasie był to najszybszy sedan świata.
Produkcja Opla Omegi A zakończyła się w 1993 roku. Wkrótce samochód został zastąpiony nowym modelem B.
Czy warto kupić Omegę A? Jasne, że tak ! Godną polecenia wersją Omegi A jest benzynowa dwulitrówka o mocy 115 KM. Nie ma co prawda rewelacyjnej dynamiki, ale zużywa rozsądne ilości paliwa (9-10 l/100 km) Świetnie jeździ się wersjami sześciocylindrowymi, bowiem znacznie lepiej radzą sobie one z dużą i ciężką Omegą. Są one jednak znacznie droższe w utrzymaniu ze względu na wysokie zużycie paliwa i wyższe wymagania serwisowe. Dynamika wersji wysokoprężnych wypada dość blado, nawet w wersjach doładowanych. To propozycja dla oszczędnych, ale wyjątkowo spokojnych kierowców. Oczywiście warto wspomnieć o rudej bestii- czytaj rdzy, która wyjątkowo opanowała ten model.
Niestety nie ma co ukrywać to już prawie wymarły model na naszych drogach. Kto chce usiąść za kierownicą Omegi A – czas i ruda działa na waszą niekorzyść.
Igor Krajewski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz